De vrienden die ik niet meer (her) ken.

Je kent het wel, jaren lang sport je elke week met de zelfde mensen. Die mensen worden je vrienden en naar mate van tijd zie je ze ook steeds meer buiten die sport uurtjes. Het voelt bijna als familie en jullie delen lief en leed met elkaar. Ooit had ik zo’n groep, met nadruk op ooit. Want vandaag vertel ik je over die groep “vrienden” die ik niet meer ken.

Dit verhaal begint zo’n 6 jaar geleden. De trainster van die toenmalige groep was overspannen. Ze zat thuis en er werd gelijk aan mij gevraagd of ik dit wou overnemen. Het waren mijn eigen groepen maar ik heb nooit getwijfeld.
Een half jaar lang heb ik het in mijn eentje overgenomen. Een volledige uitvoering in elkaar gezet en wedstrijden met de meiden gedaan.
Ik heb mijn studie op een lager pitje gezet waardoor dat jaar afstuderen niet meer lukte. Maar dat maakte mij helemaal niet uit. Ik had alles over voor mijn trainster.

Toen de zomervakantie voorbij was ging zij weer aan het werk en werd ik weer “gewoon” turnster. Althans zo makkelijk ging dat niet. Ik had me als juf gespiegeld en merkte dat het lastig is om als juf weer gewoon turnster te worden. Ik bleef tips geven en kon daar eigenlijk niet zo veel aan doen.
Gelijk met de start van dat seizoen kwam ik bij mijn huidige werkgever aan het werk. Ik reisde heen en weer en kon al wat minder trainen al voorheen.
Op zich niet erg zou je zeggen.

Tot dat…

Dat was inderdaad geen probleem. Tot ik in december dat jaar voor het eerst geblesseerd raakte aan mijn knie. Balen als een idioot. Maar vast beraden om terug te knokken. (lees hier hoe het nu 5 jaar later gaat met die knie)
Toen ik in maart zwaar geblesseerd raakte wist ik dat ik ging stoppen. Mijn lichaam was zo kapot en het kon niet meer. Ik begon af te trainen en deed steeds minder. Iets wat over het algemeen een prima weg is.

Mijn “afscheid” was liefdevol. Een boek vol herinneringen wat ik sindsdien nooit meer heb geopend. Het ligt gevoelig en dan met name alles wat er later aan lading bij kwam.

De eerste keer was oke, daarna was het gewoon bewust volgens mij

In september 2013 verhuisde ik naar Groningen en nam ik echt afscheid van mijn oude clubje. Ik was daar van 10 tot 20 jaar fanatieke turnster en hulp juf, maar toen mocht ik bij mijn eigen clubje aan het werk! Super fijn!
Alleen wist ik toen niet dat dat het moment was dat alle ellende begon.

Die familie die ik altijd had, gingen samen gezellig eten. Op zich prima bij mijn weten trainde iedereen van die groep toen nog. Maar niet veel later kwam ik er achter dat er een aantal niet meer trainden en dat het een soort “reünie” was. Gek dacht ik, ze zullen mij wel vergeten zijn. Maar mijn lieve beste vriendinnetje en ik kwamen er al snel achter dat ze haar ook “vergeten waren”.

We zochten er niet te veel achter en lieten het voor wat het was..

Helaas kwamen we er gaande de jaren achter dat ze dit veel vaker deden. Elke keer weer werden wij “vergeten”.
En inmiddels voelt het niet meer als vergeten worden, maar als bewust niet uit worden genodigd.

Waarom zo bewust?

En hoewel het mijn beste vriendinnetje net zo goed overkomt. Praat ik in dit artikel puur voor mijzelf. Want wat heb ik fout gedaan dat ik daar niet meer bij hoor? Heb ik in die 10 jaar dat ik mij heb ingezet het verdient om zo afgezet te worden? Heb ik daarom de club toen gered toen jij als juf ziek thuis zat? Want ja, Jij hoort wel bij het groepje!

Ik weet ook niet beter dan dat jij de persoon bent die deze uitjes op poten zet. En als jij niet de persoon bent die het op poten zet, dan vind ik het nog steeds een beetje raar. Heb jij dan nooit gevraagd of ik er ook bij moet?
Of is het normaal dat je alle oude sporters wel vraagt en dan een paar overslaat?

Mijn gevoel zegt dat deze keuze van de groep altijd heel bewust is gemaakt. Of het nu uit jaloezie, onbegrip of gewoon een pure pesterij is. Ik snap er oprecht helemaal niets van.
Het is niet dat ik er voor koos om geblesseerd te raken. Iedereen weet dat ik al jaren blessure gevoelig was. Dat begon die ene keer uit de brug, daarna werd het alleen maar erger.
Er kwam een keer aan dat mijn lichaam het op gaf. En dat was ruim 5 jaar geleden, toen mijn knie het begaf.

Waarom zei ik er niets van?

Ik heb het me heel vaak afgevraagd waarom niet. Toen ik jou en nog een aantal op Oerrock tegen kwam bijvoorbeeld. Elke wedstrijd dat we elkaar tegen kwamen of op wat voor momenten dan ook. Maar ik ben zo intens gekwetst door jullie. Dat ik weet dat als ik het gesprek aan ga, ik niet zeker ben hoeveel woede er uit zal komen.

Ik ben bijna al mijn vrienden hierdoor kwijt geraakt. Ik heb me meer dan ooit intens alleen gevoeld. Maar nooit is er een gesprek geweest. Nooit kwam er (al was het maar via via) een uitleg. Het bleef altijd stil. Alsof ik nooit bestaan had. En ik durf toe te geven dat dat het moeilijkste van alles is.

Tot op vandaag weet ik niet wat ik (wij) fout hebben gedaan. Ik sta altijd open voor een gesprek, maar vind wel dat ik niet meer de persoon ben die hier initiatief voor moet nemen. En meer woorden dan dit zal ik er niet meer vuil aan maken. Het is zonde van mijn energie!

xx Froukk