Je passie kwijtraken. Hoe ga je daar mee om?
Meer dan een jaar geleden werd ik geopereerd aan mijn knie. Een moeilijk en traag proces van de afgelopen 5 jaar. Iets waar mijn werk en passie enorm onder te leiden hebben gehad. Want dat turnen, daar was ik eigenlijk wel een beetje klaar mee na de operatie. Wil jij weten wat er gebeurde?
Na mijn operatie was ik lichamelijk en mentaal volledig klaar met alles. Ik wilde niet meer en was dood ongelukkig.
Turnen kon me gestolen worden en ik vond lesgeven alles behalve leuk. Ik weet nog goed dat ik ruzie met mijn moeder had en dat ik gewoon zei; “Mem, ik wil stoppen met alles wat met turnen te maken heeft. Ik kan het niet meer dragen.”
Toen ik deze woorden zei tegen mijn moeder, toen schrokken we allebei. Deze opmerking zag ik net zo slecht aankomen als mijn moeder. Maar het zette me wel aan het denken.
Kan je je passie in eens kwijtraken?
Je passie kun je nooit helemaal kwijtraken. Die conclusie heb ik op dit moment wel kunnen trekken. Dat het vlammetje van je passie intens laag gaat staan is iets wat logischer is. Het is ook zeker niet erg!
Al denk je op dat moment dat de wereld vergaat..
In mijn geval was mijn operatie de druppel. Dingen liepen niet lekker mede door mijn knie en sommige mensen konden niet echt goed reageren op mij. Hierdoor voelde ik me in het nadeel gezet en niet meer op mijn plaats.
Ik drukte in het begin de emoties volledig weg, maar op den duur brak ik en stroomde mijn emmer over.
Daarna was ik zo leeg dat ik zelfs geen liefde voor het turnen voelde.. Er waren toen olympische spelen en ik merkte dat ik niet zo intens genoot als normaal. Ik had soms geen eens zin om te kijken!
Hebben trainers dat alleen? Of sporters ook?
Als trainster was dit voor het eerst sinds 7 jaar dat ik dit gevoel had. Ik was daardoor ook al gauw bang dat het over was.. Toch kan ik je vertellen dat je als sporter ook zeker je passie kwijt kunt raken. Je ziet vaak genoeg een sporter die er spontaan mee stopt, de buitenwereld weet dan niet wat er aan de hand is, maar vaak komt dat door dat de passie al een tijdje erg laag is. Helemaal zal het nooit weg zijn, er is altijd 1% a 2% die die passie nog heeft!
Eigenlijk kan iedereen er mee te maken krijgen dat hij of zij de passie in iets kwijtraakt. En hoewel het zoveel voorkomt is er weinig wat je kunt doen..
Ben jij wel eens je passie kwijtgeraakt? Hoe ging je hier mee om? Kreeg je het terug?
Let me know!
xx Froukk
Dit vind je misschien ook leuk
Dag vrij in de week, winst en een luxe!
Zijn leden (en hun ouders) tegenwoordig verwend?
2 reacties
mirjam giphart
Ooooooja, ik ben vaak passies kwijtgeraakt. En was daar ontdaan over, teleurgesteld in en bezorgd om mezelf. Maar een paar jaar geleden besefte ik, dat ik me ontwikkeld had gedurende mn leven. En dat dus ook mn focus en mn passies steeds op iets anders gericht konden worden. Dat is in de basis een gepassioneerd mens ben. En dat mijn passies zich afwisselen. Mijn kinderen noemen het mijn projecten. 😉 En wat ik ook ontdekte, daar waar mn passie vroeger een geïsoleerd thema leek te hebben, merk ik dat nu al die deelgebieden die ik met mn passie raakte gedurende mijn leven steeds meer onder een grotere noemer bij elkaar lijken te komen. Ze worden heel. Daar waar het eerst schrijven was, later zingen , daarna theater bij voorbeeld, maak ik nu mijn eigen voorstelling die dus met alledrie te maken heeft. En dat wordt verbonden met mijn ideaal om openheid over mentale aandoeningen te bevorderen. Want dat laatste is mijn huidige passie! En over een week word ik zestig. En ik ben benieuwd naar mn volgende passies. 😀
Irene
Ik was mijn passie voor hardlopen een tijd kwijt. Ik kreeg een eetstoornis en mocht een tijdje niet meer lopen. Op den duur wilde ik het ook niet meer. Ik wist dat als ik ging lopen de kans groot was dat mijn eetstoornis sterker zou worden en ik was echt klaar met mijn eetstoornis. Nu ben ik genezen van mijn eetstoornis en loop ik weer op therapeutische basis, zoals ik dat noem.