My road to recovery – Stomme arts..

Vandaag is het tijd om weer mijn maandelijkse update te schrijven voor jullie. Zoals jullie kunnen lezen in deze serie is my road to recovery een hobbelige weg met allemaal stomme ervaringen. Vorige week had ik namelijk nieuwe onderzoeken in het ziekenhuis waar ik enorm boos van werd. Wat er is gebeurd?

Lees dan maar even verder 😉

Het was donderdag en ik was namelijk super gespannen. Mijn knie gaat sinds de operatie van 31 oktober nog steeds niet goed wat mij enorm intens frustreert. Ik heb een beperking in de functie van mijn knie. Zo kan ik er niet op zitten, kan hij niet verder dan net door de 90 graden buigen (op een goede dag). Ook is het bij mij een belemmering om een langere afstand te lopen. Ik ging naar londen liep daar nogal veel. En had meer pijn dan ik voor operatie 2 had.. (en die pijn was al heftig).

Op naar een andere arts

Ik belde het ziekenhuis om een afspraak te maken. Helaas werkt mijn eigen arts tegenwoordig in Assen dus moest ik het met een ander doen. In principe geen probleem zou je zeggen.. ‘Inmiddels weet ik wel beter’.

De arts vroeg waarom ik nog langs kwam. Ik gaf aan dat ik nog steeds klachten had na de laatste controle. Het buigen wil niet. De binnenkant en aan de voorkant onder mijn knieschijf doen erg veel pijn en belemmeren mijn herstel en werk. Deze arts heeft even naar mijn knie gekeken. Gebogen en gestrekt en een paar testjes uitgevoerd die ik in deze 5 jaar al zo’n 1000 keer gedaan heb.
Hij snapte er niets van en wou dat ik een foto liet maken.. Dit mocht zelfs een paar keer over..

Eenmaal terug bij hem in het hok concludeerde deze arts dat er niets te zien was op de foto. Ik zou goh, dat was vorig jaar ook al zo.. Waarop deze arts mij vertelde dat hij niet snapte dat ik geopereerd was.. er was niets kapot!
Ik merkte toen al dat ik hier niet met een oplossing uit ging komen, ik werd lichtelijk kwaad..

Geen oplossing, maar aanpassing?

De oplossing was volgens deze arts dat ik een verhoging zou aanbrengen aan de linker buitenkant van mijn schoen. Hierdoor zou ik X benen krijgen en zou ik mijn knie minder ontlasten.
Ik reageerde hier nogal fel op dat ik dus dan nog meer X benen moest hebben dan wat ik nu had en dat die houding juist meer pijn geeft. De arts gaf aan dat er geen mogelijkheid was dat dit anders opgelost kon worden.

Ik werd hier met mijn rug tegen de muur geduwd. Althans Zo voelde het. Mijn eigen arts gaf namelijk aan als het niet verbeterd dat laatste stukje er ook uit moest. Deze arts was van een andere mening en dat maakte me ernstig verdrietig.

Ik heb hem verzocht om een spoed oproep naar assen te sturen. Ik geloofde dit niet. Hoe kon ik nou zonder oplossing de deur uit komen. Hoe kon ik met een schoen aanpassing gaan lesgeven als ik voornamelijk op blote voeten loop? Zijn conclusie was dat ik wellicht moest na denken over een ander beroep.. Iets waar ik het wederom niet mee eens ben..

Je kan je voorstellen dat ik behoorlijk kwaad uit dat hokje kwam. Ik heb de huisarts gebeld om er wat druk achter te zetten en daarna ook mijn fysio en ouders gebeld voor ik in de les ging. Ik was er helemaal vanaf..
Nu ik dit typ voel ik wederom de woede weer op komen.

Wordt vervolgd!

xx Froukk