My road to; Recovery #8 ~ En dan val je in een gat

Eens in de zoveel tijd zal ik jullie updaten over mijn knie herstel.
De laatste keer is al 1,5 maand geleden en ik zal jullie even proberen te updaten hoe het nu gaat.
Het lesgeven met mijn knie gaat best oké en fysiotherapie gaat ook best oké. Maar oké is niet goed, iets wat het inmiddels al lang wel had moeten zijn. Na afgelopen maandag ben ik in een gat gevallen en ik ga je vertellen waarom!

Afgelopen maandag was de “laatste” controle van mijn knie. Ik wist niet zo goed wat ik er van moest verwachten. Ik had wel pijn aan mijn knie maar voor mijn gevoel was dat spierpijn. Nu ik dit typ weet ik dat dit ook deels spierpijn is hoor, maar op dat moment dacht ik dat dat het enige was.

De chirurg vroeg mij ook hoe het met mijn knie ging en ik kon er niet een goed antwoord op geven. Het enige wat ik steeds wist is dat ik eigenlijk niet wist wat er aan de hand was. Ik had wel pijn maar ik functioneerde wel. Fysiotherapie ging wel goed dus ja het zal wel goed zijn?
Na een scan, een echo en wat kleine testjes was het wel snel duidelijk dat ik weer eens pijn aan het weg drukken was in het dagelijks leven. Mijn meniscus is niet hersteld en zorgt er dus voor dat ik nog veel pijn heb.

Conclusie was dan ook al snel gemaakt; De meniscus moet er uit.

Oke, dat is klote.. en nu?

Ik kan je vertellen, het moment dat hij mijn vermoeden bevestigde. Voelde ik mij alsof ik van een berg afgeduwd werd in een diep gat. Shit, hier had ik mij niet op ingesteld. Het viel enorm tegen en ik zat daar ook een beetje verslagen..

Niet veel later stond ik een afspraak te maken voor de anesthesie en dat was die woensdag erna al.
Jezus wat gaat dit snel allemaal. Hoe moet dit, hoe moet dat etc? Ik ging gelijk al scenario’s bedenken van hoe ik straks er mee om moet gaan.

De chirurg zag mijn hoofd malen en probeerde mij (natuurlijk) Gerust te stellen. Het is een relatief makkelijkere ingreep als de vorige keer. Er hoeft nu alleen maar een meniscus uit en dat is het. De vorige keer werd de knie schoongemaakt, intern gehecht en er zijn toen wat splinters en stukje kapot kraakbeen verwijderd.
Hij gaf aan dat ik een week echt rust moest hebben en als het goed was daarna al op 50% zou zitten van waar ik nu ben. Het stelde me enigszins een beetje gerust maar ik merkte dat ik onrust en pijn voelde.

Mijn lichaam heeft mij voor mijn gevoel in de steek gelaten. Het was niet instaat om mijn knie te laten herstellen en om eerlijk te zijn valt me dat enorm tegen op dit moment.

Inmiddels weet ik dat ik 31 Oktober zal worden geopereerd, er is een kans dat ik eerder ben. Ik sta op de “nood” lijst, als er iemand uitvalt kan het zijn dat ze mij bellen om geopereerd te worden. Dan zal het eerder zijn dan de 31e!

Ik viel eigenlijk in een best wel diep gat..

De eerste dagen merkte ik wel dat ik de pijn weer kon toegeven, ik heb eigenlijk super veel last de hele dag. maar zoals die 4 jaar voor mijn operatie kon ik dat uitstellen. Dit keer deed ik dit onbewust, iets waarop ik niet trots ben.
Ik merk ook dat dit samen met het overspannen gedeelte mentaal veel vergt. Mijn spanningsboog is intens kort en ik ben nog sneller moe.
Maar wat ik denk ik nog lastiger vind dan alles hierboven, is hoe mensen er mee omgaan.

Ik heb een aantal reacties gekregen dat ze vonden dat ik blij moest zijn dat het opgelost werd met een operatie.. (Sorry, maar hoe kan ik hier op dit moment blij mee zijn? Het had na operatie 1 klaar moeten zijn.. Ik ben wel opgelucht dat het opgelost word, maar ben er niet blij mee.)

Of reacties dat ze vinden dat dit aanstellerij is.. Ik loop per slot van rekening gewoon rond en geef les.
(En je denkt dat het dan goed gaat? Heb je wel eens van een masker gehoord? Je zult het niet snel zien hoor dat ik continue pijn heb.)

Ik kreeg zelfs van iemand een reactie; “Ag er zijn ergere dingen, Je gaat niet dood ofzo.”
( Oke dit vind ik bij far de rotste opmerking die ik gehad heb. Het belemmerd echt super veel voor mij. Ik kan niet bewegen, niet lesgeven, niet echt ander werk zoeken want loop straks op krukken, ik kan niet wandelen etc. Nee ik ga niet dood, maar het is wel klote oke?)

Ik snap oprecht niet

Dat mensen zich dan niet even in je kunnen verplaatsen. Ik ben al 4,5 jaar bezig met herstellen van deze blessure, ik ben er enorm moe van dat het nog niet over is. Ik snap niet dat mensen niet inzien dat het voor mij een domper is en ik gewoon echt even in dat gat val. Het komt wel weer goed hoor, maar laat mij even een week met mezelf in de knoop liggen. Ik zou namelijk ook niet meer weten hoe het voelt om geen pijn meer te hebben. Het is zo normaal geworden dat ik niet beter weet. (Dit snappen veel mensen ook niet.)

Nu kan ik wel meer gaan typen. Maar vind het wel even goed zo.
Op 31 oktober word ik dus weer geopereerd.
Ik ga jullie zoveel mogelijk proberen te updaten!

xx Frouk