My road to recovery #4 – Pijn
Wauw, wat ben ik slecht in rustig aan doen. Je las het al in mijn vorige recovery blog Lees hem: Hier .
Het is niet mijn ding en ik denk dat het dat ook nooit zal worden.
Maar nu hou ik het toch al een soort van 6 weken vol! (WUT) Ja echt, al 6 weken geleden is het dat ik geopereerd werd. En om eerlijk te zijn, It sucks! Ik vind het helemaal niets. Mijn knie doet pijn als ik sta, zit, lig of elke andere houding die je kunt aanhouden met je knie.
Het is niet leuk en enorm frustrerend zoals je begrijpt. Nu kan ik als ik elke dag oefen en genoeg warmte op mijn knieholte zet, mijn knie bijna volledig strekken. Ik denk dat ik nu op zo’n 175 graden zit. Maar als ik even een tijdje stil zit. Dan is hij gelijk weer stijf – 160 graden. Daarnaast is het ook nog van toepassing of ik mijn enkel strek of flex.
In gestrekte stand wil mijn knie veel rechter dan als mijn enkel geflext is.
Wederom een frustratie puntje. Want per slot van rekening als je wilt staan en lopen zal je knie recht moeten kunnen
als je je enkel flext.
De eerste foto is een gestrekte voet en de tweede is een geflexte voet!
Ik had me zoveel voorgesteld voor na de operatie. Maar eigenlijk had ik deze enorme frustratie niet ingecalculeerd om eerlijk te zijn. Misschien komt de klap dan nog wel harder aan. Vaak kun je toch beter uitgaan van het ergste. Dan valt het altijd mee. Dit keer had ik me ook ingesteld op het ergste, maar ik had niet nagedacht over het herstel. Daar kom ik nu pas achter. Mijn hoofd maakt overuren en mede hierdoor ben ik erg vermoeid. De ene dag gaat het beter dan de andere, maar dat heeft ook een gezond mens wel.
Bij mij is het zo dat dit soort frustratie’s ontstaan in mijn hoofd en vaak niet uitgesproken worden.
Ik weet niet, ik denk dat ik me een beetje schaam als ik er voor uit kom dat iets tegenvalt.
Wrong, I know.
Ik probeer er over te praten maar merk dat ik het dan lastig vind om uit te leggen hoe en wat ik dan voel. Op dat soort momenten weet ik in mijn hoofd exact wat ik voel en hoe. De uitleg is niet altijd een even goed succes bij mij..
Ik weet eigenlijk ook niet hoe dat kan. Het is altijd al zo geweest eigenlijk. Ik gaf nooit mijn pijn aan. Ik merk dat in al die jaren dat ik geturnd heb, mijn pijn vaak ongehoord bleef. Maar vaak als je het dan een keer aangaf werd het weggewimpeld met doe maar rustig aan, ook al werd er daarna wel gepusht door trainers. Je voelt je niet begrepen en hierdoor accepteer je de pijn maar. Ook omdat je denkt dat het er dus wel bij zou horen. Inmiddels ben ik er wel achter dat pijn accepteren niet zo hoort. Pijn is een signaal wat aangeeft dat er iets niet goed is in je lijf. Als je hier geen gehoor aan geeft kan het best zijn dat je meer afbreuk aan je lijf doet dan dat je iets opbouwt. Nu geef ik toe dat ik het inmiddels wel een beetje gehoor aan geef. Het wordt beter. Maar voor mij zou het beter zijn als ik die stopknop bij pijn ook eens indruk. Dat lukt me gewoon weg weinig tot helemaal niet.
Heb jij tips om die stopknop in te drukken en de rust te pakken als je pijn hebt?
XO Frouk
One Comment
Iris
Geen tip… Gewoon luisteren naar je lijf lieverd….