My road to recovery #2

Ik begin mijn My road to recovery #2 op de bank, hier en nu. 1,5 week geleden werd ik aan mijn knie geopereerd. Vandaag nog met spoed naar het ziekenhuis geweest. De pijn is gewoon te veel. De dokters waren eerst van mening dat het trombose zou zijn.
Trombose is best gevaarlijk, dit zijn bloedstolsels.
Als je in een ziekenhuis rond loopt*krukt* met de gedachten dat het wel eens ernstiger kon zijn dan eerst verwacht, ga je ook over andere dingen nadenken.

Zo ook de periode na die beruchte wedstrijd die ik omschrijf in mijn My road to recovery #1 blog! Een periode met meer dan 20 ziekenhuis bezoeken in een jaar, vaker dan 3 keer in de week fysio en verschillende artsen/podologen en de een naar de andere orthopeed

De fysiotherapeut gaf aan dat er iets niet goed zat, de artsen in het ziekenhuis beweerden dat er niets aan de hand was en ik me aanstelde.
De orthopeed en een van de podologen gaven een maand later aan dat er toch wel iets was. maar wederom werd er door de artsen volgehouden dat ik me aanstelde en er niets aan de hand was.

Met mijn fysiotherapeut heb ik toen maar besloten om te proberen om mijn knie zo sterk mogelijk te maken. De pijn bleef aanhouden en als sporter kan ik je vertellen dat dit niet in je hoofd past. Het is een mentale uitdaging. Je hoofd gaat sneller dan je lijf en het accepteren is lastig, je bent ten slot een sporter in hart en nieren.
Elke stap die je maakt is 10 stappen te weinig. Als turntrainster maak je het jezelf dan niet gemakkelijk, je komt elke dag met de sport in aanraking. De sport die je zo lief is dat je niet zonder kunt maar ook niet met.

Wat heeft de sport met mijn hoofd gedaan. Heeft het me naast goede dingen ook slecht gedaan? Heeft dat doorzettingsvermogen echt wel alleen goede dingen voor mijzelf gebracht? Of werkt het je ook wel eens tegen.
Ik ben er inmiddels wel achter dat die vechtersmodus niet altijd fijn is. Je bent gebrand om alles tot in de perfectie te maken of te behalen en accepteert geen falen.
Falen kan je hoofd kapot maken. Je ziet het negatieve dan omdat er iets mis ging, je hoofd wil dan niet meer het kleine stukje wat wel goed ging zien.

Tot op vandaag merk ik dat ik last heb van die vechtersmodus. Ruzie met mezelf nu ik niets kan maar wel wil. Huilbuien omdat ik niet kan accepteren dat ik er zo bij lig.
Wetende in mijn achterhoofd dat het waarschijnlijk beter word.
Maar hé, dat is dat negatieve wat groter aanwezig is in mijn hoofd op zo’n moment.
Ik probeer het te accepteren, iets wat mij nu nog een onmogelijke taak toe lijkt.

See you next time!

XO Frouk