Bewegen; Met vallen en opstaan.

Je kent het wel, van die ouders die constant bij hun kind zijn. Sommige doen dat dan niet omdat ze het ” leuk ” vinden maar meer omdat ze bang zijn.
Waar zijn die ouders dan bang voor? Nou, alle ouders zijn bang dat hun kind pijn heeft. En terecht! Een kind met pijn doet jezelf pijn. Maar in deze blog typ ik over de extreme ouders.

In mijn gymlessen heb ik ouder en kind gym. De kinderen zijn 2 tot 4 jaar oud. Samen met hun papa of mama (of beide) gaan ze 50 minuten lekker gymmen. Ik probeer altijd uitdagende parcourtjes neer te zetten zodat kinderen zich zelf kunnen ontdekken in de les. Maar! Het enige echte nadeel van met ouders gymmen is dat ouders dingen anders bekijken als een kind. Een kind kan een gymkast bekijken en denken dat het een berg is, Ouders die zien zo’n kast eerder groeien en schrikken van de hoogte. En dat terwijl we allemaal ook dat kind zijn geweest met een berg in plaats van een kast. Het klinkt zo simpel!

Dit nadeel weegt voor sommige kinderen wel erg mee, dit komt vaak omdat die ouder dan denkt dat zijn/haar kind niet die berg ziet maar die hoge kast die ze zelf zo eng vonden. Je ziet dan vaak dat de ouders het kind subtiel proberen te vertellen dat het kind misschien wel wat anders wil gaan doen? Ze proberen hun kind van gedachten te veranderen, niet wetende dat het kind een berg ziet en geen kast. Ook heb je de strenge ouders, die nemen hun kind gewoon mee zonder pardon. Het kind word verplicht om iets anders te doen. Of ze laten het fysiek zien, vaak zie je dan dat ze het kind er eigenlijk gewoon optillen en weer af.

Lieve papa’s en mama’s doe dit alsjeblieft niet!

Bang zijn dat je kind pijn krijgt mag. Zolang je dat niet op het kind overstraalt. Kinderen zijn van nature ontdekkers, ze zijn nieuwsgierig op alle gebieden. Door dat jullie die angst hebben, is de kans groot dat jullie dit op je kind over stralen. Hier creëer je meer angst in een kind dan het van oorsprong hoort te hebben. Kinderen horen te vallen, pijn te hebben. Dat klinkt hard en dat weet ik, maar het is wel zo. Als een kind valt, leert het diep van binnen: “Goh, dat moet ik niet weer zo doen!”. Als een kind pijn heeft, zeggen de hersenen: “Dat voelt niet prettig! Dat doen we maar niet weer.”

Om bepaalde ontwikkelingen bij kinderen te krijgen is het beter om ze af te laten gaan. Mochten ze dan vallen, dan ben jij er als ouder om je kind te troosten.
Zowel het proces van het vallen als het deel waarbij je je kind gaat troosten, alles wat daar bij komt kijken is voor een kind een zeer goed leer proces!

Stel je eens voor dat je kind nooit leert om te troosten.

Nu denk je vast: “Moet ik mijn kind dan nooit remmen?”. In tegendeel, soms moet dat juist! Maar op mijn vakgebied, in de gymles. Is het soms beter dat de ouders zelf remmen. Je ziet als een kind twijfelt en als een kind hulp nodig heeft. Vaak geeft het kind ook wel aan dat je hem/haar moet helpen. Maar ga niet zelf beslissen hoe een kind ergens op moet klimmen. Het is juist de uitdaging om ze dat zelf te laten ontdekken.

Spelen is een bezigheid die men niet ernstig genoeg kan nemen.- Jacques Yves Cousteau

Geef eens eerlijk toe, Bescherm jij je kind wel eens omdat je zelf iets eng vind?