Als je al 20 keer een blogpost bent begonnen.

Wie heeft dat niet. Je bent aan het schrijven, wist het geheel en begint overnieuw. En dat doe je zo’n 20 keer per week. Elke keer weer schrijf je een post overnieuw maar afmaken doe je niet.
Dit is zo’n post, ik ben er aan begonnen en toch schrijf ik hem vandaag af!

Want hoe komt het eigenlijk dat we soms onze verhalen niet in woorden kunnen neerzetten? Hoe komen het dat wij als mensen soms enorm twijfelen aan iets wat we niet willen publiceren, omdat het niet goed genoeg is? Hoe is het dat wij mensen zo perfectionistisch zijn geworden naar ons zelf.

Ons hele leven hangt af van het prestatie vermogen. Iedereen moet voldoen aan regeltjes en eisen. Regeltjes en eisen die soms enorm groot, heftig en overdreven zijn. Toch is het meerendeel van deze regels en eisen iets wat ongeschreven is. Ongeschreven regels, een lat die je zelf zo hoog legt, omdat jij er vanuit gaat dat iets op die manier moet.

“Hoe hoog leg jij de lat?”

Deze lat, die ligt zo hoog, dat deze soms onbereikbaar is geworden. Het is onmogelijk om aan je eigen lat te voldoen. Niemand kan dat, jij niet, ik niet, de koning niet. Die eigen lat die je zelf veelvuldig omhoog plaatst is vaak ten onrechte te hoog. Maar die lat zorgt er wel voor dat jij dus die artikelen niet plaatst. Iets waar je dus van nature helemaal geen mens voor bent, maar omdat de wereld zo perfectionistisch is geworden, jij ongewenst tot gedwongen wordt. Iets wat niemand graag zou willen

Nee, het ligt hem echt niet aan het feit dat je het niet kan publiceren. Alles behalve dat. Het werkt nu eenmaal niet goed, als jij de lat zo hoog legt dat het je gaat belemmeren. Want zeg nu eerlijk, als je een idioot bent, zonder verstand van prestatie op dit vlak. Zou jij het dan online gooien?

Als perfectionisme ons levensbeeld gaat bepalen, hoe hoog moeten we dan springen om boven onze lat uit te gaan komen?

xx Froukk